1 Haziran 2011 Çarşamba
iyi ki geldin yemeğe
artık kendimi hiç oturtugum eve ait hissetmiyorum.evde fazla vakit gecirmiyorum.bugun annem yemekten sonra ;iyi ki geldin yemeğe dedi.içimde birşey acıdı.yalnız kalmaktan cok korkuyor.cunku annemle babamın artık hiç konusamadığını hissediyorum.ilişkilerinin grafigi değişiyor sürekli.ama aslında annem ben olmadıgım takdırde bu evde iyice yalnızlasacak.eminim ki evden gittigim zaman odam durmaya devam edecek,biliyorum.oda demişken.evet su an odamdayım.ama burada iyice sıkısmıs hissediyorum.sohbet etmek zorunlulugunda kalmamak için kendime cekiliyorum.bu da babamdan aldıgım özelliğim.bazen onlardan bu kadar cok özellik almıs olmak beni oldukca korkutuyor.onları seviyorum.onlar benim arkadaslarım.gercekten arkadaslarım.artık hayatımızın bundan sonrası için arkadas olmanın ilişkimize daha iyi geleceğini hissediyorum.bilmiyorum.odamda hiçbirşey üretemiyorum.evde vakit gecirmedigim için yazamıyorum.yazmak istiyorum.içki falan değil aileyle ilgili birşey yazmak istiyorum.ama cok korkuyorum. o kadar yanımdalar ki,bunun avantajıyla beraber dezavantajını yasıyorum işte simdilerde.cunku aileden izni kolay koparma devresini gectim.eveet,aile ne babacım.devresindeyim.uzun zamandır bundayım.ve yazacagım herseyde bunun gececegini biliyorum.derdim bu.kendimle derdim bu su an.aile.ama odamda üretemiyorum.cunku vakit gecirmiyorum.cunku ben sevgilimi seviyorum ve onunla yasıyorum.onunla aynı evde yasarken herseyin daha kolay olacagını hissediyorum.en azından yasamım için ruhsal acıdan daha iyi gelecek bana.bir cesit temel ihtiyac.bazen bu deli gibi korkutucuda olabilir.ama o zaman da o korkuyu yazarım.cunku kendime ait biryerde olacagım.
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder