mutluluk

Merhaba.Uzun zamandır sadece canım sıkkın olduğunda bir çeşit mastürbasyon olarak kullanıyorum bloğu.kafa boşalması.Bugünse yazasım var.Müzik dinleyesim.Beklentisiz olasım.Hayatımdaki Drama Kraliçesi fonksiyonunu değiştirmek üzere yol almaya çalışıyorum.Kendime olan güvensizliğimle üğraşıyorum.Oyunculuğu meslek haline getirmeye direniyorum.Bir çok "sanatçı" adayının veya "sanatçının" farkına varmadığı üretmenin güzelliğini yaklaşık iki yıldır bilinçli olarak yaptığımız bir ekibin içindeyim.Eleştirilerimiz bile var.Bizim için önemli olan oyunlarımıza ne kadar eleştirmen gazeteci veya entellektüelin geldiğinden ziyade sokaktakı insana ne kadar değebildiğimizdi.En güzel anılarımdan biri Galatadaki tavuk dönerci abinin buralarda neler yapıyoorsunuz diye merak edip provamıza gelip çayımızı içtiği gündü.Bunlar değerli,evet.Bir süredir uzun oyunuma yoğunlaşmak istiyorum.Çok yönlü olmak önemli.Teknik bilmek,yazabilmek,vücut kabiliyeti edinmek.Bir senaryo veya oyun geldiğinde bir gün,yazar veya yönetmenle oturup işin derinliği ve manifestosu üzerine sorgulayabilecek kadar oturup konuşmak istiyorum.Hayatım boyunca yaptıgım hiçbir işin mesleki hırsı olmasını istemiyorum.Ama bununla yeterince tanıştım.Birşey yaşamadım hayır.Sadece görüyorum ve dinliyorum.Genelde kendi detaylarımdan çok insanlarınkine dikkat ederim.Bir arkadaşımın sevebileceği bir giysiyi veya içeceği pat diye bilebilirim.En basitinden bir örnek iste.Ya da insan egosunu onunla 2 ay geçirince tanımlarım.derecesini ölçerim.Az çok ta bir işin gideceği yönü algılayabiliyorum.İki ay önce bir seçmeye girdim kazandım ve oyunu okuyup reddettim.Bu kendim için büyük bir adımdı.Oyun cıktı.Hiç biryerde duymadım,afişini görmedim,facebookta veya bir dergide.Konuşulduğunu da duymadım.Gecenin ikilerine kadar çalışılan tiyatro provasından sonra yer aldığım bir işin duyulmaması bile beni üzerdi,şimdi doru bir karar aldığımı görebiliyorum.herneyse bunlar iyi hoşta,biraz bireysellik istiyorum bu ara.Bireysel olarak bir işte olmak.Yani karatavukta sadece yasayabildiğim prını,seyircisini başkasının düşünüp güzelce halledildiği,kaliteli,oyuncu olarak varolduğum,ama oturup konuştuğum,inandığım,varlığımın o şeyde fark edildiği bir oyunculuk işi.evet 18 yasıma yeni girdim hiç kamera tecrübem yok ve ufaktan bu işlere girmek için bi iki kapı çallmaya çalışıyorum.ama o konuda kendime güvensiz olmamın farkına vardım.özgüven eksikliği sorgulamaya basladım.herkes oyuncu.kimi zaman kendimi yeteneksiz çirkin yetersiz hissediyorum.bir kaç gündür hep böyle hissediyorum.sanki birileri aslında uzun zamandır su ve ya bu sekilde tutku geliştirdiğimi calıstıgımı falan hiç görmeyecekmiş gibi hissediyorum cunku aslında profesyonel işte bunların cokta önemi yok.bir baska hava,enerji insanlardan seni ayracak bişiler olması gerekiyor.bunlara kafamı o kadar takmıştım ki,kompleksli olmustum iki gündür.sanki hiç para kazanamicam bu işten hep birşeyler kenardan beni es gececek sıyıracak vs.ama bunların sacma olduğunu kendine sölemek yetmez,birinin gercekten sarsması gerekir.benim sezerim var neyseki.o kendi korkularından o kadar güzel bahsediyor ki bana,birbirimize o kadar cok kendine itiraf etmekten korktugun hata ve korkuları acıyoruz ki.dun böle bişi oldu ve gerckten sahip oldugum en iyi arkadaslardan birine sahip oldugumu farkettim.ben ona haftada en az 3 kere asık oluyorum.valla bak.yanında heyecandan üstüme bişiler döküyorum falan.güzel,çok güzel o.bana inanmasına birinin,gercekten hayran olmasına inanamıyorum.beni kendime inandırabilmesi inanılmaz.ivit.