insan

yalnız vakit geçirmekten korkar oldum.yalnızken kendimi bir kitaba bile bırakamıyorum.kalabalık olması lazım.mümkünse tanıdık biri yanımda.bazı arkadaşarımla olduğumda çok mutlu oluyorum.ama yeni yeni arkadaşlarla.bazen eski arkadaşlarımla eski paylaşımlarımın olmadığını hissediyorum.hissetmiyorum,biliyorum.ilişkiler benim dışımda dönüştüğünde şımarık bir paniğe kapılıyorum.bu şımarıklığı bildiğim için kimseye birşey demiyorum.sanırım sadece beraber yaparken mutlu olduğum şeyler bireyselleştikçe yalnızlaşıyorum.beraber yaptığın şeyler başka birşeye dönüşüyor.yapılanları takdir etmek oluyor.şu an tek başıma yabancı bi ortamda yaptığım işte kötüleştiğimi hissediyorum.tıpkı artık birşey yazma konusunda hevesim olmaması gibi.cunku sanki bi domino tası olarak faydam var gibi.o fayda kendime,keyif almak anlamında bir fayda.tek basıma yaptığım işlerde kötüleştiğimi düşünmem korkutuyor.cunku büyümek böyle birşey .yaş olarak değil,üretim olarak.birinin ürettiği birşeye "destek ve yardım"güzeldir herhalde.sadece heyecanım buna değil.ve başka seçeneğim yok.belki tek başıma birşey yapamayacağımdan,belki bu his sadece alan değişikliğinden