okul

4 sene birşeye hazırlanıyorsun.yüzlerce en az senin kadar bilinçli insanla beraber.kosullar zor,agır,duygusal olarak agır.
ve birşekilde olmuyor.nedeni nasılı sanırım önemli değil.sadece farkındalık önemli.
ve o sey iyi hep en iyi olarak gösteriliyo.
bitiyor,olumsuz,ağlıyorum,çok ağlıyorum.
sonra müthiş bi rahatlık.
bu kadar sinirin bu kadar sivilcenin bu kadar calısmaların sonucunda ne oldugu önemsiz olan bi sinir bosalması.üzüntü kalmıyo.duruyorum.ben bu işi istiyor muyum.neden gercekten bi üzgünlük degilde kırgınlık bu.
hayır,ben tiyatroyu bi tür kimliğim olarak görüyorum,varolma ve ilişki bicimi olarak.
bu ilişki bicimini kendim aktarıyorum.canlı.taze.yeni.bu yuzden ben oyuncu olacagım
sonra bakıyorum bi sürü dedikodu rivayet su hoca böyle sert böyle manyak.ah yorgunluk.
hayatıma cok dogru noktalardan temas etmiş insanların ögretmenim olacagı,tanıstıgım ögrencilerin benimle aynı kafada işler yaptıgı,alternatif ve özel bir okul olma yolunda giden,enerji cıkan bir yer beni kabul etmiş.ve oyuncu oldugum için değil,nazlı olarak kafamın içindekiler için.ve bu deger cok önemli.ben oyuncu değilim ki,öğrenci olmak istiyorum.cıkınca olacagım.e o halde?
bu okulun degerlendirmesi bana uyuyorsa,ve egitmenler,ve ögrenciler.
evet ben dogru yerdeyim.bogaza nazır tarihi bina.hiç kasvetli değil.
ve burası bana inanılmaz bi huzur saglıyor.
klişelerden kurtulmak gerek dedim hep,bilmeden kurtulup alternatife gittim aslında.
kadir has bana iyi gelecek,iyi hislerim var