nergis monolog.

Pencere pervazının üzerindeki sprey boyayla çizilmiş şekilleri çözmeye çalışıyorum.Tuvalete gitti.Beni seviyor musun?Dinlemiyor.Kopçamı açmaya çalışmakla meşgul.Beni seviyor musun?-“Açsana şunu,ne garip bir şey!” Susuyorum.İçten içe biliyorum ama…Öbür kız.İkinci kız olmak ne demek?Ya da ne gerek var?Onu bırakamam diyor bana.Saçmalık.Evli misiniz yani geri zekalı kaç yaşındayız?Ne sorumluluğundan bahsediyorsun?Göğüslerimle uğraşırken sorumluluk hissetmiyor musun?Ben seni seviyorum.Beni umursuyor musun?Varlığımın bir önemi var mı?Yarın sabah kalkacağım ve bana dokunmayacak.Hep aynı şey oluyor.Hoşlandıklarım beni arzulamıyor,sıkılıyorlar.Ve sonra hayatlarından çıkarıyorlar.Çünkü ben onlar her döndüğünde orada olacağım.Bense hiç hissetmiyorum yanımda olduklarını.Ve her bir yaramda büyük sözler veren başka birine gidip hayatımdaki boşlukları başka insanla doldurmaya çalışıyorum.Sonra gitmesin diye her şeyi yapabilir oluyorum.Herşeyi.Kimse benim için bir şey yapmıyor.Hissettiklerimi,verdiğin değeri görmeleri için her istediklerini yapıyorum.Böyle olunca beni yanlarında isterler diye.En kötüsü bilincinde olmam.Bu bilinç beni öldürüyor.Neden umurunda değilim?Ben,ben buradayım.Farkında mısın?